zaterdag 23 november 2013

7. Rondje Warschau

Het is alweer een tijdje geleden dat ik op dit blog voor het laatst wat geschreven heb. Dit komt niet doordat ik dit blog totaal vergeet, maar meer omdat ik mij de afgelopen dagen heb afgevraagd wat voor boeiends ik er eigenlijk op moet zetten. Ik zit al weer een ruime twee maanden en Warschau, en het leven begint hier wel aardig te wennen. Dit heeft voordelen: ik ken alle plaatsen, wijken, leuke cafés, bars, restaurants en de belangrijke locaties op de uni wel zo ongeveer uit mijn hoofd. Soms leidt het echter ook tot weinig enerverende en, eerlijkheidshalve, dagen waarop ik me zelfs behoorlijk kan vervelen. Vandaag is zo'n dag waarop ik, na gisteren uit te zijn geweest eigenlijk nog niks heb gedaan, tot 1 uur in mijn bed heb liggen niksen en maar twee uurtjes daglicht heb kunnen aanschouwen (het is op dit moment van schrijven 16:07 uur en nu al volledig donker). Misschien heeft dit er ook wel mee te maken met de Poolse werkwijze van colleges geven. De strakke werkschema's die ik gewend ben van de Uni in Leiden zijn hier grotendeels afwezig. Om een voorbeeld te geven: in mijn college 'Politicial Thought' zouden wij volgens het rooster de eerste twee colleges besteden aan de denkwijzen van de drie grote Griekse Filosofen: Sokrates, Plato en Aristoteles. Hiervoor moesten we in totaal twee a drie artikelen lezen. Echter, onze docent (een goed verhaler; ik moet toegeven, zijn betogen zijn boeiend!) heeft er echter het dubbel aantal colleges aan besteed, zodat we nu al behoorlijk achter lopen. Ik zit mij af te vragen hoe we dit nog de laatste helft van dit semester gaan inhalen, maar tot nu toe verlicht het de werkdruk aanzienlijk.

Aangezien ik de laatste tijd toch weinig boeiends mee heb gemaakt leek het mij een leuk idee hier eens wat fotootjes van Warschau die ik in de loop der tijd hier heb gemaakt hier neer te plaatsen om een beetje een idee te geven hoe mijn omgeving hier er uit ziet.

Allereerst zal ik even een impressie geven waar ik nu zit. Ik ben namelijk twee weken geleden verhuisd naar tijdelijk onderkomen nummer twee. Ik woon wederom in bij een echtpaar. Ze zijn halverwege de 50 jaar en hebben een groot appartement op tien minuutjes lopen van mijn campus. Verder woont er een Duitse uitwisselingsstudent hier in, die ik echter maar heel kort gezien heb, omdat hij twee dagen na mijn aankomst voor 2,5 week op reis ging naar India. Het gezelschap wordt gecompleteerd door hond Xena. Xena is een lieve rustige hond, maar raakt altijd compleet van streek als de deurbel gaat en blaft en jankt dan alles bij elkaar. Dit deed zij ook in mindere mate als ik thuis kwam en de deur van het slot haalde, maar inmiddels is zij blijkbaar aan mijn aanwezigheid gewend geraakt en zijn we dikke maatjes geworden ;).  Wat ook wel relaxed is, is dat ik van hun woonkamer gebruik mag maken. Ze hebben verder een enorme keuken (zeldzaam in Polen!) en een aparte badkamer voor de Duitser en mij die pas is verbouwd. Bovendien hebben ze een vakantiehuisje op het platteland, waar ze regelmatig tijdens het weekend heen gaan. Soms, zoals vandaag, heb ik het rijk dan voor mij alleen.

Hieronder een foto van het complex. Het appartement is het rijtje ramen direct onder het reclamebord.


Hieronder het uitzicht vanuit mijn kamer. De skyline van het Centrum is goed zichtbaar. Het gevaarte op de voorgrond is de Poniatowski brug, die de kern van Warschau met de oostelijk, aan de andere kant van de rivier de Wisla gelegen wijk Praga verbindt. Het is een drukke verkeersader, en aangezien mijn verblijfplaats er haast pal tegen aan ligt kan dat soms wel een beetje vervelend zijn, omdat het geluid van het verkeer zelfs met het raam dicht nog duidelijk is te horen.


Ik loop regelmatig over de brug richting het centrum, of neem de tramlijn als ik lui ben. Via de witte vestingtorentjes kun je er op komen. Aan het einde van de brug staat een interessant, erg groot gebouw, dat voor het grootste gedeelte wordt gebruikt voor het Museum Narodowe: het nationaal museum. Ik ben er in een van mijn eerste dagen in Warschau naar toe geweest. Het is een beetje Louvre-achtig: met veel klassieke schilderijen, beeldhouwwerken, e.d. In een van de vleugels van het gebouw huisvest zich ook het Museum van het Poolse leger, wat ik uiteraard ook heb bezocht.


Het museum zelf was niet heel erg vernieuwend of spannend, maar buiten staan een behoorlijk aantal legervoertuigen uit de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog tentoongesteld. Hoewel de staat van sommigen nogal deplorabel is, is het wel leuk om een aantal van deze voertuigen, die ik meestal via games of wikipedia ken, eens in het echt aanschouwd te hebben.

Tenslotte nog een aanblik op het 'centrum' van Warschau, met even een korte uitleg: in mijn opinie heeft Warschau eigenlijk twee centra: ten eerste de Stare Miasto, de oude binnenstad, waar mijn universiteit dicht bij is gelegen en bestaat uit klassiek gebouwde huizen en weelderig versierde paleisjes. Ten tweede het Srodmiescie, wat letterlijk gewoon Centrum betekent, en het economische en infrastructurele hart van Warschau is. Dit centrum is een product van de wederopbouw van Warschau na de Tweede Wereldoorlog, toen men de stad letterlijk van de grond op moest bouwen (ik wil hier nog wel eens een blogitem aan besteden). Het centrum is behoorlijk druk, met veel verkeer, winkels en hoogbouw. Speciale aandacht wil ik besteden aan dit imposante gebouw:

Bron: wikipedia

Dit is het Paleis van Cultuur en Wetenschappen. Het is het meest markante, en tegelijkertijd meest controversiële gebouw van Warschau. Het is begin jaren vijftig opgeleverd in het kader van de naoorlogse wederopbouw en volledig van Russische makelij. In de Communistische tijd ging het verhaal dat de goede kameraad Stalin dit gebouw als gift gaf aan de dappere inwoners van Warschau. De Polen zien dat Socialistisch Realistisch complex meer als symbool van de Sovjet-Russische overheersing van Polen tijdens de Koude Oorlog en het gebouw is dan ook niet echt geliefd bij de Warschauenaren. Het enorme complex huisvest vandaag de onder meer een theater, een bioscoop en een congreshal. Op de hoogste verdieping van het gebouw kun je uitkijken over de stad. De grap in Polen is dat je op die plek het mooiste uitzicht van Warschau hebt, omdat dat de enige plaats is waar je dit gedrocht van een gebouw niet kunt zien. 

In de buurt van het paleis van cultuur en wetenschappen staan nog meer hoge gebouwen; de meeste pas na de Koude Oorlog opgeleverd. Dit gebouw is bijvoorbeeld net af en moet geloof ik zelfs nog worden geopend:


... en hier nog even wat grootstedelijke plaatjes voor de lol:



Ik wil mijn volgende blogs ook wel wat meer opleuken met foto's en dergelijke om een beter beeld te geven waar ik eigenlijk verblijf. Tijdens het schrijven van dit blog werd ik overigens plots gebeld door een studiegenoot waar ik uithing. Bleek dat ik totaal vergeten was dat ik mij had opgegeven voor het bezoeken van een voetbalwedstrijd van Legia Warschau. Ik ben net weer terug; vandaar dit late tijdstip. Ik zal volgende keer er over vertellen hoe ik deze (en tevens allereerste!) bezochte voetbalwedstrijd heb ervaren!







zondag 10 november 2013

6. Camille

It was two weeks ago when I probably met one of the strangest women I have ever met. It began when I was room-hunting for a second temporary place to stay, since my hosts Pavel and Anna would receive guests from Sweden. After a long and annoying quest to find something suitable on the net and after a lot of negative replies on advertisements, it seemed I got something finally. I responded on an advertisement of a nice, big room, near the city center and bordering the biggest park of Warsaw. The woman, Camille, was happy to receive me.
With a mix of enthusiasm and curiousity, I visited the place last week on tuesday. It was awkward. Camille introduced me as a writer, artist, spiritual healer, meditator and some other pretty vague things I cant really remember. She was also some kind of health guru: she only consumed ecological friendly products which couldn't 'poison your body' and only used dishes made from natural biological degradable materials. Enthusiastically, she showed me the labels of this 'very expensive' plates. 'You see? Here you can see this plate is good for your inner health and doesn't harm your vital organs. It's so important to take good care of our precious bodies, Robert, don't you think?' I quietly nodded and doubted if staying at this place was actually a good idea. On the other hand I was quite curious how she would respond if I came home from groceries with bottles of soda and chips.    
Camille invited me to sit down and we chatted a bit. Actually, she chatted, and not for a bit. I don't know any more what the topic was about exactly, but she talked in any case about a good friend of her who was a scientist and wanted to make her feel embarrassed in public by asking her if she could explain his field of research to others. 'But you know Robert, I am a clever woman, and my spirit is way more developed than his, so I didn't even became mad at him, but just explained everything. You know, I am in a high spiritual level. Way higher than my scientist-friend is. And I am a very social woman, very social.' At that time I didn't even put any effort any more to look at her and felt the desire just to walk away.
Finally, I could interrrupt her speech saying a really had to go to class (still had two hours left). Camille finally let me out. 'You are such a nice charming boy', she said. 'If you ever want to have a spiritual reading with me, you are always welcome.' I made my biggest poker face as possible and left the place. We promised to stay in touch to agree about the rental conditions.
Camille called me a couple of days later. She said she also found two Russian guys who wanted to stay for a year. Basically, she prefered them over me (since I only wanted to rent for two months), but the Russian guys didn't know if they could pay the monthly fee and were still in negotiation with their employee. She would let me know if they could rent it the next day. If not, I could stay. Camille said she regret why 'such a sweet, dear guy' like me could not stay over for the whole year.
The next day, Camille didn't call. I called her; she said the guys still didn't knew and would call me back later. I said the case was quite urgent, since I needed a new place to stay within a few days. She said she understood and would call the Russian guys.
Meanwhile I unexpectedly received a mail from another woman who I contacted several days before. She said I was more than welcome to rent a room in her apartment. The next day I arranged everything. I texted Camille saying I already found another place to stay. She didn't reply back any more. I guess Camille broke up with me.