Een van de zaken die ik tijdens mijn verblijf in Warschau erg ben gaan waarderen van Nederland is dat alles er zo lekker efficiënt aan toe gaat; in ieder geval vergeleken met hier.
Om maar een voorbeeld te noemen; ik heb een aardige hekel om boodschappen te doen, omdat ik zeker weet dat ik niet na een minuutje weer de winkel uit ben. Het ergste is dan nog wel de Biedronka: een Lidl-achtige supermarktketen, met lage prijzen, en een daarmee corresponderend winkelgenot. Het is dat de winkel zo mooi op mijn route van de uni naar huis ligt, anders zou ik het ten allen tijde vermijden.
Kenmerken:
- Oude vrouwtjes die met hun wagentjes de veel te smalle gangpaden blokkeren. Je kunt er niet langs, aangezien de vakkenvuller net een megatray zonnebloemolie heeft neergedumpt dat 80% van het gangpad blokkeert. Je probeert rechtsomkeert te maken, maar een familie (man, vrouw, en drie krijsende kinderen) stormen op je af. Je zit 'gevangen' en probeert net te doen alsof je tussen de schappen op zoek bent naar dat ene merk augurken.
- Uiteindelijk weet je je al worstelend over geparkeerde karretjes naar de kassa te begeven. Je sluit je aan bij de rij die tot halverwege de winkel loopt. Achter hoor je een kreet: PRSZEPRASAM!!: Uit de weg! De vakkenvuller moet zich met zijn rollend materieel aan wijnflessen en kattenvoer door de menigte wurmen. Inmiddels wil de voorste klant een product met een moeilijke streepjescode afrekenen. De kassa 'pakt' de code niet. De cassiere kan moeilijk lezen welke cijfercode er nu op de verpakking staat en tikt in een tergend langzaam tempo in.
- Je bent bijna aan de beurt, maar eerst even wachten voordat de voorste klant al zijn boodschappen heeft ingepakt; de band is namelijk vol. Je kunt eindelijk je enige product - vier ciabattabroodjes - afrekenen. Helaas weet de cassiere, immers net nieuw in de winkel - niet de bijbehorende code. Hij gaat even navraag doen bij collega X. Vervolgens wil je afrekenen; niet pinnen natuurlijk, bij de Biedronka kan dat natuurlijk alleen contant. Zoals iedereen geef je je briefje van 50 zloty die je net bij de geldautomaat bij de ingang hebt opgenomen. De cassiere vraagt je smekend of je toevallig nog 27 groszy (cent) er bij hebt. Uiteraard heb je dat niet. Helaas!; De cassiere heeft geen wisselgeld: even een loopje doen naar collega Y om wat extra muntgeld te pikken.
- Gefeliciteerd! Je hebt weer je gang naar de supermarkt overleefd. Loop naar huis al dromend van een AH XL met brede looppaden, gratis koffie en zelfscankassa's...
Volgende keer het aanvragen van een verblijfsvergunning: een introductie van het Pools bureaucratisch systeem.
Do zobazenia - Tot dan!
maandag 28 april 2014
donderdag 30 januari 2014
9. Tentamenperiode
Zo; na een lekker lange kerstvakantie moet ik er toch echt aan geloven: even geen kalm studentenleventje, maar lekker leren en tentamens maken. Ik heb gelukkig al de helft gehad en ik geloof dat ik mij er tot nu toe wel redelijk doorheen heb geslagen.
Het begon begin van de week al goed, omdat ik meteen een mondeling voor de kiezen kreeg. Voor het vak 'Methods' heb ik met twee groepsgenoten een onderzoeksvoorstel op moeten stellen en we zouden dat moeten verdedigen. Het leek me vreselijk: ik stelde me al voor dat onze docent snoeiharde kritische vragen op ons af zou vuren en wij met half betraande oogjes slechts een weinig overtuigend antwoord zouden kunnen prevelen. Dat bleek gelukkig mee te vallen. Ik kreeg welgeteld 1 vraag over welke criteria er konden worden gebruikt om de vooruitgang in het visa-onderhandelingsproces tussen Wit-Rusland en Moldavië met de EU te kunnen meten. De docent vulde vervolgens tweederde van de tijd door mede te delen dat onze paper in orde was en we konden gaan.
Bij een ander mondeling voor Poolse contemporaine geschiedenis, werden we verwacht op het kantoortje van de docent. Blijkbaar doen wel meerdere docenten dat: op de gang stikte het van de wachtende studenten die elkaar lekker een halve hartaanval aan het bezorgen waren om nog last minute de halve collegestof door te nemen. We werden in groepjes ontvangen, en kregen de opdracht op een kaart van Europa van 1914 de nieuwe grenzen in te tekenen van na de Eerste Wereldoorlog. Ik voelde me een nerd omdat ik bemerkte dat ik dit als enige van de groep dit daadwerkelijk leuk vond om te doen. De docent, die tijdens onze opdracht druk aan het telefoneren was en continu werd geïnterrumpeerd door binnenlopende collega's, vond mijn kaart wel goed, maar gaf mij kritiek op het feit dat ik de annexatie van Oostenrijks-Hongaarse gebieden niet in het ontstane Polen had meegenomen, evenals de opname van Bessarabië in Roemenië. Stoute ik.
Vervolgens konden we meteen door voor het examen van het pretpakket Erasmuscollege 'Football in Europe'. We kregen allemaal een nickname van een voetballer zodat onze uitslagen anoniem konden worden gepubliceerd. Ik was Wayne Rooney, en vond het kinderachtig van mezelf dat ik bemerkte dat ik het stiekem niet leuk vond dat ik niet werd gelinked aan een iets knappere speler. Het tentamen was nogal vreemd. Tussen de te beantwoorden opdrachten werd er onder andere gevraagd welke Filosofen er meededen aan een potje voetbal in een Monty Python filmpje. We moesten ook clubliederen herkennen, en uitslagen weten van memorabele voetbalwedstrijden. Tevens was ik niet zeker of Guam nu wel of niet lid was van de FIFA, en maakte ik er een potje van door de opstelling volgens het principe van Total Football te verwarren met de traditioneel Engelse 'W-M' opstelling.
Om negen uur konden we eindelijk naar huis. Ik had me de dag van tevoren opgesloten in de bieb en toen was het sluipenderwijs kwart over twee 's nachts geworden toen ik deze weer verliet. Mijn energie was daarom wel grotendeels op. Ondertussen was de temperatuur gedaald tot min -12 en baande ik me een weg tussen de ijzige drek terug naar huis. Een lekker Hollands temperatuurtje zou nu toch wel lekker zijn.
Volgende week de laatste helft van de tentamens, maar dan in ieder geval weer een tijdje lekker vrij om van een weekendje Wroclaw en een midweekje Delft/Leiden te genieten.
PS: het Pools woordje van de maand is Zimno: koud!
Het begon begin van de week al goed, omdat ik meteen een mondeling voor de kiezen kreeg. Voor het vak 'Methods' heb ik met twee groepsgenoten een onderzoeksvoorstel op moeten stellen en we zouden dat moeten verdedigen. Het leek me vreselijk: ik stelde me al voor dat onze docent snoeiharde kritische vragen op ons af zou vuren en wij met half betraande oogjes slechts een weinig overtuigend antwoord zouden kunnen prevelen. Dat bleek gelukkig mee te vallen. Ik kreeg welgeteld 1 vraag over welke criteria er konden worden gebruikt om de vooruitgang in het visa-onderhandelingsproces tussen Wit-Rusland en Moldavië met de EU te kunnen meten. De docent vulde vervolgens tweederde van de tijd door mede te delen dat onze paper in orde was en we konden gaan.
Bij een ander mondeling voor Poolse contemporaine geschiedenis, werden we verwacht op het kantoortje van de docent. Blijkbaar doen wel meerdere docenten dat: op de gang stikte het van de wachtende studenten die elkaar lekker een halve hartaanval aan het bezorgen waren om nog last minute de halve collegestof door te nemen. We werden in groepjes ontvangen, en kregen de opdracht op een kaart van Europa van 1914 de nieuwe grenzen in te tekenen van na de Eerste Wereldoorlog. Ik voelde me een nerd omdat ik bemerkte dat ik dit als enige van de groep dit daadwerkelijk leuk vond om te doen. De docent, die tijdens onze opdracht druk aan het telefoneren was en continu werd geïnterrumpeerd door binnenlopende collega's, vond mijn kaart wel goed, maar gaf mij kritiek op het feit dat ik de annexatie van Oostenrijks-Hongaarse gebieden niet in het ontstane Polen had meegenomen, evenals de opname van Bessarabië in Roemenië. Stoute ik.
Vervolgens konden we meteen door voor het examen van het pretpakket Erasmuscollege 'Football in Europe'. We kregen allemaal een nickname van een voetballer zodat onze uitslagen anoniem konden worden gepubliceerd. Ik was Wayne Rooney, en vond het kinderachtig van mezelf dat ik bemerkte dat ik het stiekem niet leuk vond dat ik niet werd gelinked aan een iets knappere speler. Het tentamen was nogal vreemd. Tussen de te beantwoorden opdrachten werd er onder andere gevraagd welke Filosofen er meededen aan een potje voetbal in een Monty Python filmpje. We moesten ook clubliederen herkennen, en uitslagen weten van memorabele voetbalwedstrijden. Tevens was ik niet zeker of Guam nu wel of niet lid was van de FIFA, en maakte ik er een potje van door de opstelling volgens het principe van Total Football te verwarren met de traditioneel Engelse 'W-M' opstelling.
Om negen uur konden we eindelijk naar huis. Ik had me de dag van tevoren opgesloten in de bieb en toen was het sluipenderwijs kwart over twee 's nachts geworden toen ik deze weer verliet. Mijn energie was daarom wel grotendeels op. Ondertussen was de temperatuur gedaald tot min -12 en baande ik me een weg tussen de ijzige drek terug naar huis. Een lekker Hollands temperatuurtje zou nu toch wel lekker zijn.
Volgende week de laatste helft van de tentamens, maar dan in ieder geval weer een tijdje lekker vrij om van een weekendje Wroclaw en een midweekje Delft/Leiden te genieten.
PS: het Pools woordje van de maand is Zimno: koud!
zaterdag 7 december 2013
8. Legia Warszawa - Pogoń Szczecin
Twee weken geleden heb ik mijn allereerste voetbalwedstrijd ooit bezocht: Legia Warschau speelde tegen Pogon Szczecin. Dit was georganiseerd door de docenten van het college 'Football in Europe'. Ik was het op de dag zelf glad vergeten, toen ik na het afronden van mijn vorige blog plots gebeld werd door mijn Duitse studiegenoot met de vraag waar ik was, aangezien we om zes uur voor de poort van de universiteit dienden te verzamelen. Aangezien ik niet ver van het stadion woon, besloot ik er direct naar toe te gaan om de groep voor te zijn en ze daar te treffen. Dat bleek ruim op tijd, omdat de rest nog ergens in een café voor de wedstrijd bier aan het drinken was. Ik kon vanwege mijn gebrek aan beltegoed (arghh, Prepaid..) niemand bereiken en besloot maar het wonderlijke gezelschap van voetbalsupporters gade te slaan alvorens een telefoontje van mijn Duitse vriend af te wachten. Ze waren in de supporterskleuren - in het wit - gekleed. De meesten hadden groene voetbalsjaaltjes om, hoewel sommigen ook sjaaltjes van ADO Den Haag. Dat vond ik gek, maar later las ik op wikipedia dat beide clubs een vriendschapsband met elkaar hebben. Een tigtal meter verder waggelde een dronken skinhead in clubkleuren richting een bankje om zich vervolgens ongecontroleerd op het object te storten en met het bankje en al hulpeloos op de grond te denderen. Twee aanwezige politieagenten sloegen het schouwspel al zuchtend gaande.
Een kwartier voor het begin van de wedstrijd kwam de rest van de groep. Ik ontving mijn ticket, en we installeerden ons op de familie-tribune om 'onze' ploeg als extreem-softe aanhangers toe te juichen. Tegenover ons was de diehard-kern gevestigd als een zee van witte shirtjes. Ze hadden een grote banner bij zich die de volledige kant van de tribune bedekte met de naam van de club in koeienletters. Links van ons, weggemoffeld in een hoekje, zaten (of eerder stonden) de supporters van Pogoń Szczecin, die vrijwel continu de meest complexe yells het stadion in schalden; begeleid door een soort van dirigent die de meute op de eerste rij aan het enthousiasmeren was door met zijn vuist in de lucht het ritme van de yells te sturen. Ik moet zeggen dat ik bewondering had voor hun tomeloze enthousiasme, ook al was het na een halfuurtje spelen al wel duidelijk dat hun team het onderspit zou delven.
De wedstrijd zelf was een vermakelijk te aanschouwen potje voetbal van laag niveau. Onze club begint dramatisch. Na het eerste balcontact van Pogon wordt de bal al na drie minuten via aan vage pass via het halve spelersveld het Warschause doel ingerommeld: 1-0. Vervolgens is het eenrichtingsverkeer richting het andere doel en met succes: twee doelpunten vlak achter elkaar: voor de rust heeft Legia de schade hersteld.
De tweede helft laat hetzelfde spelverloop zien. Legia scoort 3-1. Het Pogonvak begint zich te roeren. Papieren slingers worden op het veld gelanceerd, wat minuten de tijd kost te verwijderen. Ondertussen laat de scheids het spel gewoon doorgaan alsof er niets gebeurd is. Niet veel later worden er in hetzelfde vak fakkels aangestoken die na korte tijd enorm veel rook spuwen. Ik begin mij af te vragen of er misschien niet een aantal stoeltjes bij de Pogonsupporters in de fik staan, maar de stewards die het vak hermetisch van ons gedeelte afschermen blijven er rustig naast staan. Blijkbaar gebeuren er wel eens gekkere dingen in de Pepsi Arena.
Het maakt voor de laatste minuten van het spel weinig uit. 3-1 blijft het voor Legia Warschau. En ik ben natuurlijk een hardcore-fan geworden. # Legia, legia, legia, legia gooaaaal!! #
Een kwartier voor het begin van de wedstrijd kwam de rest van de groep. Ik ontving mijn ticket, en we installeerden ons op de familie-tribune om 'onze' ploeg als extreem-softe aanhangers toe te juichen. Tegenover ons was de diehard-kern gevestigd als een zee van witte shirtjes. Ze hadden een grote banner bij zich die de volledige kant van de tribune bedekte met de naam van de club in koeienletters. Links van ons, weggemoffeld in een hoekje, zaten (of eerder stonden) de supporters van Pogoń Szczecin, die vrijwel continu de meest complexe yells het stadion in schalden; begeleid door een soort van dirigent die de meute op de eerste rij aan het enthousiasmeren was door met zijn vuist in de lucht het ritme van de yells te sturen. Ik moet zeggen dat ik bewondering had voor hun tomeloze enthousiasme, ook al was het na een halfuurtje spelen al wel duidelijk dat hun team het onderspit zou delven.
De wedstrijd zelf was een vermakelijk te aanschouwen potje voetbal van laag niveau. Onze club begint dramatisch. Na het eerste balcontact van Pogon wordt de bal al na drie minuten via aan vage pass via het halve spelersveld het Warschause doel ingerommeld: 1-0. Vervolgens is het eenrichtingsverkeer richting het andere doel en met succes: twee doelpunten vlak achter elkaar: voor de rust heeft Legia de schade hersteld.
De tweede helft laat hetzelfde spelverloop zien. Legia scoort 3-1. Het Pogonvak begint zich te roeren. Papieren slingers worden op het veld gelanceerd, wat minuten de tijd kost te verwijderen. Ondertussen laat de scheids het spel gewoon doorgaan alsof er niets gebeurd is. Niet veel later worden er in hetzelfde vak fakkels aangestoken die na korte tijd enorm veel rook spuwen. Ik begin mij af te vragen of er misschien niet een aantal stoeltjes bij de Pogonsupporters in de fik staan, maar de stewards die het vak hermetisch van ons gedeelte afschermen blijven er rustig naast staan. Blijkbaar gebeuren er wel eens gekkere dingen in de Pepsi Arena.
Het maakt voor de laatste minuten van het spel weinig uit. 3-1 blijft het voor Legia Warschau. En ik ben natuurlijk een hardcore-fan geworden. # Legia, legia, legia, legia gooaaaal!! #
zaterdag 23 november 2013
7. Rondje Warschau
Het is alweer een tijdje geleden dat ik op dit blog voor het laatst wat geschreven heb. Dit komt niet doordat ik dit blog totaal vergeet, maar meer omdat ik mij de afgelopen dagen heb afgevraagd wat voor boeiends ik er eigenlijk op moet zetten. Ik zit al weer een ruime twee maanden en Warschau, en het leven begint hier wel aardig te wennen. Dit heeft voordelen: ik ken alle plaatsen, wijken, leuke cafés, bars, restaurants en de belangrijke locaties op de uni wel zo ongeveer uit mijn hoofd. Soms leidt het echter ook tot weinig enerverende en, eerlijkheidshalve, dagen waarop ik me zelfs behoorlijk kan vervelen. Vandaag is zo'n dag waarop ik, na gisteren uit te zijn geweest eigenlijk nog niks heb gedaan, tot 1 uur in mijn bed heb liggen niksen en maar twee uurtjes daglicht heb kunnen aanschouwen (het is op dit moment van schrijven 16:07 uur en nu al volledig donker). Misschien heeft dit er ook wel mee te maken met de Poolse werkwijze van colleges geven. De strakke werkschema's die ik gewend ben van de Uni in Leiden zijn hier grotendeels afwezig. Om een voorbeeld te geven: in mijn college 'Politicial Thought' zouden wij volgens het rooster de eerste twee colleges besteden aan de denkwijzen van de drie grote Griekse Filosofen: Sokrates, Plato en Aristoteles. Hiervoor moesten we in totaal twee a drie artikelen lezen. Echter, onze docent (een goed verhaler; ik moet toegeven, zijn betogen zijn boeiend!) heeft er echter het dubbel aantal colleges aan besteed, zodat we nu al behoorlijk achter lopen. Ik zit mij af te vragen hoe we dit nog de laatste helft van dit semester gaan inhalen, maar tot nu toe verlicht het de werkdruk aanzienlijk.
Aangezien ik de laatste tijd toch weinig boeiends mee heb gemaakt leek het mij een leuk idee hier eens wat fotootjes van Warschau die ik in de loop der tijd hier heb gemaakt hier neer te plaatsen om een beetje een idee te geven hoe mijn omgeving hier er uit ziet.
Allereerst zal ik even een impressie geven waar ik nu zit. Ik ben namelijk twee weken geleden verhuisd naar tijdelijk onderkomen nummer twee. Ik woon wederom in bij een echtpaar. Ze zijn halverwege de 50 jaar en hebben een groot appartement op tien minuutjes lopen van mijn campus. Verder woont er een Duitse uitwisselingsstudent hier in, die ik echter maar heel kort gezien heb, omdat hij twee dagen na mijn aankomst voor 2,5 week op reis ging naar India. Het gezelschap wordt gecompleteerd door hond Xena. Xena is een lieve rustige hond, maar raakt altijd compleet van streek als de deurbel gaat en blaft en jankt dan alles bij elkaar. Dit deed zij ook in mindere mate als ik thuis kwam en de deur van het slot haalde, maar inmiddels is zij blijkbaar aan mijn aanwezigheid gewend geraakt en zijn we dikke maatjes geworden ;). Wat ook wel relaxed is, is dat ik van hun woonkamer gebruik mag maken. Ze hebben verder een enorme keuken (zeldzaam in Polen!) en een aparte badkamer voor de Duitser en mij die pas is verbouwd. Bovendien hebben ze een vakantiehuisje op het platteland, waar ze regelmatig tijdens het weekend heen gaan. Soms, zoals vandaag, heb ik het rijk dan voor mij alleen.
Hieronder een foto van het complex. Het appartement is het rijtje ramen direct onder het reclamebord.
Aangezien ik de laatste tijd toch weinig boeiends mee heb gemaakt leek het mij een leuk idee hier eens wat fotootjes van Warschau die ik in de loop der tijd hier heb gemaakt hier neer te plaatsen om een beetje een idee te geven hoe mijn omgeving hier er uit ziet.
Allereerst zal ik even een impressie geven waar ik nu zit. Ik ben namelijk twee weken geleden verhuisd naar tijdelijk onderkomen nummer twee. Ik woon wederom in bij een echtpaar. Ze zijn halverwege de 50 jaar en hebben een groot appartement op tien minuutjes lopen van mijn campus. Verder woont er een Duitse uitwisselingsstudent hier in, die ik echter maar heel kort gezien heb, omdat hij twee dagen na mijn aankomst voor 2,5 week op reis ging naar India. Het gezelschap wordt gecompleteerd door hond Xena. Xena is een lieve rustige hond, maar raakt altijd compleet van streek als de deurbel gaat en blaft en jankt dan alles bij elkaar. Dit deed zij ook in mindere mate als ik thuis kwam en de deur van het slot haalde, maar inmiddels is zij blijkbaar aan mijn aanwezigheid gewend geraakt en zijn we dikke maatjes geworden ;). Wat ook wel relaxed is, is dat ik van hun woonkamer gebruik mag maken. Ze hebben verder een enorme keuken (zeldzaam in Polen!) en een aparte badkamer voor de Duitser en mij die pas is verbouwd. Bovendien hebben ze een vakantiehuisje op het platteland, waar ze regelmatig tijdens het weekend heen gaan. Soms, zoals vandaag, heb ik het rijk dan voor mij alleen.
Hieronder een foto van het complex. Het appartement is het rijtje ramen direct onder het reclamebord.
Hieronder het uitzicht vanuit mijn kamer. De skyline van het Centrum is goed zichtbaar. Het gevaarte op de voorgrond is de Poniatowski brug, die de kern van Warschau met de oostelijk, aan de andere kant van de rivier de Wisla gelegen wijk Praga verbindt. Het is een drukke verkeersader, en aangezien mijn verblijfplaats er haast pal tegen aan ligt kan dat soms wel een beetje vervelend zijn, omdat het geluid van het verkeer zelfs met het raam dicht nog duidelijk is te horen.
Ik loop regelmatig over de brug richting het centrum, of neem de tramlijn als ik lui ben. Via de witte vestingtorentjes kun je er op komen. Aan het einde van de brug staat een interessant, erg groot gebouw, dat voor het grootste gedeelte wordt gebruikt voor het Museum Narodowe: het nationaal museum. Ik ben er in een van mijn eerste dagen in Warschau naar toe geweest. Het is een beetje Louvre-achtig: met veel klassieke schilderijen, beeldhouwwerken, e.d. In een van de vleugels van het gebouw huisvest zich ook het Museum van het Poolse leger, wat ik uiteraard ook heb bezocht.
Het museum zelf was niet heel erg vernieuwend of spannend, maar buiten staan een behoorlijk aantal legervoertuigen uit de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog tentoongesteld. Hoewel de staat van sommigen nogal deplorabel is, is het wel leuk om een aantal van deze voertuigen, die ik meestal via games of wikipedia ken, eens in het echt aanschouwd te hebben.
Tenslotte nog een aanblik op het 'centrum' van Warschau, met even een korte uitleg: in mijn opinie heeft Warschau eigenlijk twee centra: ten eerste de Stare Miasto, de oude binnenstad, waar mijn universiteit dicht bij is gelegen en bestaat uit klassiek gebouwde huizen en weelderig versierde paleisjes. Ten tweede het Srodmiescie, wat letterlijk gewoon Centrum betekent, en het economische en infrastructurele hart van Warschau is. Dit centrum is een product van de wederopbouw van Warschau na de Tweede Wereldoorlog, toen men de stad letterlijk van de grond op moest bouwen (ik wil hier nog wel eens een blogitem aan besteden). Het centrum is behoorlijk druk, met veel verkeer, winkels en hoogbouw. Speciale aandacht wil ik besteden aan dit imposante gebouw:
Bron: wikipedia
Dit is het Paleis van Cultuur en Wetenschappen. Het is het meest markante, en tegelijkertijd meest controversiële gebouw van Warschau. Het is begin jaren vijftig opgeleverd in het kader van de naoorlogse wederopbouw en volledig van Russische makelij. In de Communistische tijd ging het verhaal dat de goede kameraad Stalin dit gebouw als gift gaf aan de dappere inwoners van Warschau. De Polen zien dat Socialistisch Realistisch complex meer als symbool van de Sovjet-Russische overheersing van Polen tijdens de Koude Oorlog en het gebouw is dan ook niet echt geliefd bij de Warschauenaren. Het enorme complex huisvest vandaag de onder meer een theater, een bioscoop en een congreshal. Op de hoogste verdieping van het gebouw kun je uitkijken over de stad. De grap in Polen is dat je op die plek het mooiste uitzicht van Warschau hebt, omdat dat de enige plaats is waar je dit gedrocht van een gebouw niet kunt zien.
In de buurt van het paleis van cultuur en wetenschappen staan nog meer hoge gebouwen; de meeste pas na de Koude Oorlog opgeleverd. Dit gebouw is bijvoorbeeld net af en moet geloof ik zelfs nog worden geopend:
... en hier nog even wat grootstedelijke plaatjes voor de lol:
Ik wil mijn volgende blogs ook wel wat meer opleuken met foto's en dergelijke om een beter beeld te geven waar ik eigenlijk verblijf. Tijdens het schrijven van dit blog werd ik overigens plots gebeld door een studiegenoot waar ik uithing. Bleek dat ik totaal vergeten was dat ik mij had opgegeven voor het bezoeken van een voetbalwedstrijd van Legia Warschau. Ik ben net weer terug; vandaar dit late tijdstip. Ik zal volgende keer er over vertellen hoe ik deze (en tevens allereerste!) bezochte voetbalwedstrijd heb ervaren!
zondag 10 november 2013
6. Camille
It was two weeks ago when I probably met one of the strangest women I have ever met. It began when I was room-hunting for a second temporary place to stay, since my hosts Pavel and Anna would receive guests from Sweden. After a long and annoying quest to find something suitable on the net and after a lot of negative replies on advertisements, it seemed I got something finally. I responded on an advertisement of a nice, big room, near the city center and bordering the biggest park of Warsaw. The woman, Camille, was happy to receive me.
With a mix of enthusiasm and curiousity, I visited the place last week on tuesday. It was awkward. Camille introduced me as a writer, artist, spiritual healer, meditator and some other pretty vague things I cant really remember. She was also some kind of health guru: she only consumed ecological friendly products which couldn't 'poison your body' and only used dishes made from natural biological degradable materials. Enthusiastically, she showed me the labels of this 'very expensive' plates. 'You see? Here you can see this plate is good for your inner health and doesn't harm your vital organs. It's so important to take good care of our precious bodies, Robert, don't you think?' I quietly nodded and doubted if staying at this place was actually a good idea. On the other hand I was quite curious how she would respond if I came home from groceries with bottles of soda and chips.
Camille invited me to sit down and we chatted a bit. Actually, she chatted, and not for a bit. I don't know any more what the topic was about exactly, but she talked in any case about a good friend of her who was a scientist and wanted to make her feel embarrassed in public by asking her if she could explain his field of research to others. 'But you know Robert, I am a clever woman, and my spirit is way more developed than his, so I didn't even became mad at him, but just explained everything. You know, I am in a high spiritual level. Way higher than my scientist-friend is. And I am a very social woman, very social.' At that time I didn't even put any effort any more to look at her and felt the desire just to walk away.
Finally, I could interrrupt her speech saying a really had to go to class (still had two hours left). Camille finally let me out. 'You are such a nice charming boy', she said. 'If you ever want to have a spiritual reading with me, you are always welcome.' I made my biggest poker face as possible and left the place. We promised to stay in touch to agree about the rental conditions.
Camille called me a couple of days later. She said she also found two Russian guys who wanted to stay for a year. Basically, she prefered them over me (since I only wanted to rent for two months), but the Russian guys didn't know if they could pay the monthly fee and were still in negotiation with their employee. She would let me know if they could rent it the next day. If not, I could stay. Camille said she regret why 'such a sweet, dear guy' like me could not stay over for the whole year.
The next day, Camille didn't call. I called her; she said the guys still didn't knew and would call me back later. I said the case was quite urgent, since I needed a new place to stay within a few days. She said she understood and would call the Russian guys.
Meanwhile I unexpectedly received a mail from another woman who I contacted several days before. She said I was more than welcome to rent a room in her apartment. The next day I arranged everything. I texted Camille saying I already found another place to stay. She didn't reply back any more. I guess Camille broke up with me.
With a mix of enthusiasm and curiousity, I visited the place last week on tuesday. It was awkward. Camille introduced me as a writer, artist, spiritual healer, meditator and some other pretty vague things I cant really remember. She was also some kind of health guru: she only consumed ecological friendly products which couldn't 'poison your body' and only used dishes made from natural biological degradable materials. Enthusiastically, she showed me the labels of this 'very expensive' plates. 'You see? Here you can see this plate is good for your inner health and doesn't harm your vital organs. It's so important to take good care of our precious bodies, Robert, don't you think?' I quietly nodded and doubted if staying at this place was actually a good idea. On the other hand I was quite curious how she would respond if I came home from groceries with bottles of soda and chips.
Camille invited me to sit down and we chatted a bit. Actually, she chatted, and not for a bit. I don't know any more what the topic was about exactly, but she talked in any case about a good friend of her who was a scientist and wanted to make her feel embarrassed in public by asking her if she could explain his field of research to others. 'But you know Robert, I am a clever woman, and my spirit is way more developed than his, so I didn't even became mad at him, but just explained everything. You know, I am in a high spiritual level. Way higher than my scientist-friend is. And I am a very social woman, very social.' At that time I didn't even put any effort any more to look at her and felt the desire just to walk away.
Finally, I could interrrupt her speech saying a really had to go to class (still had two hours left). Camille finally let me out. 'You are such a nice charming boy', she said. 'If you ever want to have a spiritual reading with me, you are always welcome.' I made my biggest poker face as possible and left the place. We promised to stay in touch to agree about the rental conditions.
Camille called me a couple of days later. She said she also found two Russian guys who wanted to stay for a year. Basically, she prefered them over me (since I only wanted to rent for two months), but the Russian guys didn't know if they could pay the monthly fee and were still in negotiation with their employee. She would let me know if they could rent it the next day. If not, I could stay. Camille said she regret why 'such a sweet, dear guy' like me could not stay over for the whole year.
The next day, Camille didn't call. I called her; she said the guys still didn't knew and would call me back later. I said the case was quite urgent, since I needed a new place to stay within a few days. She said she understood and would call the Russian guys.
Meanwhile I unexpectedly received a mail from another woman who I contacted several days before. She said I was more than welcome to rent a room in her apartment. The next day I arranged everything. I texted Camille saying I already found another place to stay. She didn't reply back any more. I guess Camille broke up with me.
donderdag 31 oktober 2013
5. Poolse cultuur, gewoonten en gebruiken
Nu een maand in Polen. Een selectie van zaken die mij in het dagelijks leven opvallen:
Aard van het Poolse volk en Sociale Omgang
Wie in Polen op straat loopt zal merken dat de mensen in vergelijking met Nederland een beetje sip, licht droevig voor zich uitkijken. Misschien dat het aan het DNA ligt, het weer, het zware verleden? Polen hebben in ieder geval een sterk gevoel voor melancholie. Als buitenlander zul je regelmatig het verhaal te horen krijgen hoe Polen keer op keer door grotere machten onder de voet is gelopen en zwaar heeft geleden in de loop van de geschiedenis. Vorige week bijvoorbeeld betoogde mijn docent Poolse Contemporaine Geschiedenis dat Communistische partijen in Frankrijk en Italië nog steeds redelijk groot zijn, omdat ZIJ niet hebben hoeven meemaken wat WIJ wel hebben moeten ervaren (lees: wij hebben 50 jaar communistische elllende over ons heen gehad, dus die verwende Fransen en Italianen mogen niet zeuren). Ook zijn Polen heel goed in het dramatische element van het leven, wat tijdens feestdagen duidelijk tot uitdrukking komt. Morgen is het bijvoorbeeld Allerzielen. Waar in Nederland hooguit een enkeling een kaarsje opsteekt voor een overledene, is het in Polen een vrije dag waarin het halve land massaal naar het kerkhof gaat om de overleden familieleden te eren met bloemen, kransen, knuffels, kaarsen en dergelijke. Ik reed laatst met de tram langs een groot kerkhof waar om de tien meter bloemenstallen stonden; puur en alleen om de kerkhofgangers te voorzien van een boeketje. Ik ga morgen zeker even een kijkje nemen. Misschien adopteer ik wel een zielig eenzaam graf om ook deze arme ziel gerust te stellen.
Polen zijn als je ze niet kent wat gesloten en verlegen. Ze spreken mij soms wel eens op straat aan in het Pools. Als ik vraag of zij Engels kunnen spreken ('nie rozumiem po Polsku!'), krijg ik negen van de tien keer een zenuwachtig lachje terug en lopen ze weg. In winkels wordt je bij de kassa vaak niet begroet, en indien ze het wel doen slechts vaag mompelend. In de lift wordt al helemaal niet gedag gezegd, en de deur open houden voor iemand anders wordt zelden met een 'dziekuje' (dank je wel) beantwoord. Wat wel weer raar is: ik merk dat, als ik uit eten ga, serveersters regelmatig dziekuje tegen mij zeggen als ze mijn lege bord weghalen. Misschien omdat ik netjes mijn bordje op heb gegeten? Of misschien bedoelen ze: 'dank u wel dat u zo snel klaar met eten bent; zo kunnen we deze tafel nog voor een volgende ronde gebruiken, en dat brengt weer meer geld in het laatje!' ? Of meer algemeen: 'dank u wel dat u voor ons gekozen hebt!' ? Ik heb geen idee...
Verkeer
Warschau is een echte autostad. Het heeft brede wegen, dus met de auto kan je eigenlijk in elk deel van de stad komen; exclusief misschien het oude centrum, hoewel je 50 meter verderop je bak wel kwijt kunt. De rijstijl van Polen is redelijk erbarmelijk. In augustus reed ik met mijn vader terug van Warschau naar Nederland, en heb meteen kunnen ervaren dat bumperkleven prioriteit nummer een is van Poolse automobilisten. Zebrapaden bestaan wel, maar staan er meer voor de sier. In ieder geval zal de Poolse automobilist nooit zelf voorrang verlenen, en moet je dat zelf min of meer forceren. Afgelopen maandag tijdens de spits heb ik het zelfs maar opgegeven om van een zebrapad gebruik te maken, omdat er een eindeloze reeks auto's met 80 km per uur voorbij kwam razen, en mijn zebrapad gek genoeg zonder voetgangerslicht was uitgerust.
Het openbaar vervoer in Warschau is uitstekend. Je hoeft zelden langer dan 10 minuten op een bus of tram te wachten. De metro, bij mij op de hoek, vertrekt zelfs grofweg om de twee minuten. Dat is ook wel nodig, omdat Warschau maar over 1 metrolijn beschikt (andere in aanbouw, maar dat is meer een soort Noord-Zuidlijnverhaal) en dientengevolge veel mensen van deze lijn gebruik maken. In en rond de spits is het altijd proppen.
Eten en drinken
Warschau heeft op culinair gebied een ruime keus aan verschillende keukens. Ik zal alle Sushitenten, pizzeria's e.d. maar buiten beschouwing laten en mij hier richten op typisch Poolse gerechten:
Nutteloze baantjes
Een van de gekke dingen hier: mensen die zogenaamd een baan hebben, maar in de praktijk weinig meerwaarde hebben. Is dit een erfenis van het communisme? Voorbeelden:
Ethnische diversiteit
Dat is nu het gekke; die is er vrijwel niet. Aziaten zie je zo nu en dan nog weleens, maar zwarten bijvoorbeeld haast niet. Nog zeldzamer: moslima's (teminste, die zichtbaar moslim zijn). Ik denk dat ik misschien een stuk of tien hoofddoekjes in totaal heb gezien sinds ik hier ben aangekomen. Niet echt multiculti hier dus.
Reclame
Economisch is Polen redelijk booming en dat is aan de hoeveelheid reclame die je voor je neus geschoteld krijgt goed te zien. Het kruispunt waar ik vlakbij verblijf is omringd door enorme billboardposters die modeketens en mobiele telefoonabonnementen aanprijzen. Ik zal ze eens een keertje tellen; het zijn er belachelijk veel. Een ander irritant aspect zijn de flyermannetjes, die altijd bij de in- en uitgangen van metrostations of voetgangerstunnels staan en je dagelijks bedelven met nieuwe aanbiedingen voor:
- Prepaidabonnementen
- Taalcursussen Engels en Duits
- Sportscholen
- Laptopreparatieservices
Ik krijg bijna dagelijks dezelfde flyers in mijn handen gedrukt. Een beetje zonde dus..
Ik ga nu lekker een lang weekend tegemoet wegens Allerzielen, maar ik zal volgende keer een impressie geven hoe ik dit 'feest' ervaren heb. Tot later!
Aard van het Poolse volk en Sociale Omgang
Wie in Polen op straat loopt zal merken dat de mensen in vergelijking met Nederland een beetje sip, licht droevig voor zich uitkijken. Misschien dat het aan het DNA ligt, het weer, het zware verleden? Polen hebben in ieder geval een sterk gevoel voor melancholie. Als buitenlander zul je regelmatig het verhaal te horen krijgen hoe Polen keer op keer door grotere machten onder de voet is gelopen en zwaar heeft geleden in de loop van de geschiedenis. Vorige week bijvoorbeeld betoogde mijn docent Poolse Contemporaine Geschiedenis dat Communistische partijen in Frankrijk en Italië nog steeds redelijk groot zijn, omdat ZIJ niet hebben hoeven meemaken wat WIJ wel hebben moeten ervaren (lees: wij hebben 50 jaar communistische elllende over ons heen gehad, dus die verwende Fransen en Italianen mogen niet zeuren). Ook zijn Polen heel goed in het dramatische element van het leven, wat tijdens feestdagen duidelijk tot uitdrukking komt. Morgen is het bijvoorbeeld Allerzielen. Waar in Nederland hooguit een enkeling een kaarsje opsteekt voor een overledene, is het in Polen een vrije dag waarin het halve land massaal naar het kerkhof gaat om de overleden familieleden te eren met bloemen, kransen, knuffels, kaarsen en dergelijke. Ik reed laatst met de tram langs een groot kerkhof waar om de tien meter bloemenstallen stonden; puur en alleen om de kerkhofgangers te voorzien van een boeketje. Ik ga morgen zeker even een kijkje nemen. Misschien adopteer ik wel een zielig eenzaam graf om ook deze arme ziel gerust te stellen.
Polen zijn als je ze niet kent wat gesloten en verlegen. Ze spreken mij soms wel eens op straat aan in het Pools. Als ik vraag of zij Engels kunnen spreken ('nie rozumiem po Polsku!'), krijg ik negen van de tien keer een zenuwachtig lachje terug en lopen ze weg. In winkels wordt je bij de kassa vaak niet begroet, en indien ze het wel doen slechts vaag mompelend. In de lift wordt al helemaal niet gedag gezegd, en de deur open houden voor iemand anders wordt zelden met een 'dziekuje' (dank je wel) beantwoord. Wat wel weer raar is: ik merk dat, als ik uit eten ga, serveersters regelmatig dziekuje tegen mij zeggen als ze mijn lege bord weghalen. Misschien omdat ik netjes mijn bordje op heb gegeten? Of misschien bedoelen ze: 'dank u wel dat u zo snel klaar met eten bent; zo kunnen we deze tafel nog voor een volgende ronde gebruiken, en dat brengt weer meer geld in het laatje!' ? Of meer algemeen: 'dank u wel dat u voor ons gekozen hebt!' ? Ik heb geen idee...
Verkeer
Warschau is een echte autostad. Het heeft brede wegen, dus met de auto kan je eigenlijk in elk deel van de stad komen; exclusief misschien het oude centrum, hoewel je 50 meter verderop je bak wel kwijt kunt. De rijstijl van Polen is redelijk erbarmelijk. In augustus reed ik met mijn vader terug van Warschau naar Nederland, en heb meteen kunnen ervaren dat bumperkleven prioriteit nummer een is van Poolse automobilisten. Zebrapaden bestaan wel, maar staan er meer voor de sier. In ieder geval zal de Poolse automobilist nooit zelf voorrang verlenen, en moet je dat zelf min of meer forceren. Afgelopen maandag tijdens de spits heb ik het zelfs maar opgegeven om van een zebrapad gebruik te maken, omdat er een eindeloze reeks auto's met 80 km per uur voorbij kwam razen, en mijn zebrapad gek genoeg zonder voetgangerslicht was uitgerust.
Het openbaar vervoer in Warschau is uitstekend. Je hoeft zelden langer dan 10 minuten op een bus of tram te wachten. De metro, bij mij op de hoek, vertrekt zelfs grofweg om de twee minuten. Dat is ook wel nodig, omdat Warschau maar over 1 metrolijn beschikt (andere in aanbouw, maar dat is meer een soort Noord-Zuidlijnverhaal) en dientengevolge veel mensen van deze lijn gebruik maken. In en rond de spits is het altijd proppen.
Eten en drinken
Warschau heeft op culinair gebied een ruime keus aan verschillende keukens. Ik zal alle Sushitenten, pizzeria's e.d. maar buiten beschouwing laten en mij hier richten op typisch Poolse gerechten:
- Pierogi. Lijkt op een soort van Ravioli, maar dan op zijn Pools. Deze halve-maanvormige deegkussentjes kunnen eigenlijk met elk denkbaar eten worden gevuld, maar de meest voorkomende zijn kaas, kool, aardappel en verschillende soorten vlees. Pierogi is razend populair in Polen. Iedere Pool heeft zo zijn eigen manier van Pierogi maken en tijdens discussie over dit onderwerp valt steevast de quote: 'mijn moeder maakt ze beter.' Vind de haast lyrische ophemeling van Pierogi een van de grootste vraagstukken die ik tijdens mijn verblijf heb opgedaan. Mijn ervaring is dat Pierogi melig, flauw, smakeloos en onaangenaam zwaar vullend zijn. Vorige week heb ik ze gegeten in een zogenaamde Melkbar (soort fastfoodtent waar je verschillende eenvoudige traditionele Poolse gerechten kan eten tegen dumpprijzen), maar heb met een half ontploffende maag een groot deel laten staan.
- Zapiekanka: De Poolse versie van de Hot-Dog. Een half dwars doorgesneden stokbrood met gegratineerde kaas, een laag ketchup, en naar wens extra ingrediënten, zoals salami, ham, spek e.d. (meestal vlees). Wordt meestal op straat of in bars verkocht.
- Bietensoep. De erwtensoep onder de Poolse keuken. Schijnt lekker te zijn; moet het nog eens proberen!
- Zurek. Andere soep, die de buitenlander continu verwart met bovenstaande soep. Bevat in ieder geval veel vet, worst, en bestaat naar ik meen ook voor een groot deel uit biet.
- Aardappelmeelballetjes (naam niet bekend). Lijkt een beetje op de Italiaanse Gnocchi, maar dan op zijn Pools. Als je ze ziet, denk je van: hee, dat lijken wel Gummiballen met een allang verstreken houdbaarheidsdatum! Dat is ook precies hoe ze smaken. Handig als vulstof tijdens de lunch voor als je nog een college voor de boeg hebt.
Qua dranken zijn Polen enorme liefhebbers van alcohol. Opvallend is dat je overal in Warschau kleine bijgebouwtjes ziet met grote (al dan niet neonletterknipperende) borden met 'ALCOHOLE 24 HR'. Drank moet dus in het leven van de Pool altijd en overal beschikbaar zijn. Binnenshuis wordt er, vaak tijdens partijen, Wodka gedronken, en het maakt eigenlijk niet uit hoe laat dat is. Als je aan het begin van de middag wordt uitgenodigd bij iemand thuis moet je er niet gek van op kijken dat de wodkafles al wordt geopend. Wodka wordt gedronken in toosts. Tijdens elke ronde wordt er geproost ('nazdrowie!'), waarbij het de bedoeling is dat je de inhoud van je glaasje in een keer achteroverslaat.
Bier is meer populair in bars en restaurants. Polen heeft een pilsenercultuur. Speciaalbier is redelijk zeldzaam, maar onder pils heb je een enorme keus uit kwalitatief hoogstaande bieren. Bier wordt standaard in halve literglazen geschonken. Als je een formaatje vaas wilt, moet je daar expliciet naar vragen. Wat ook leuk is: een halve liter bier kost in Warschau ongeveer 7 zloty; omgerekend ongeveer 1,70. Je kunt met je budget dus nog wel even aan avondje vooruit!
Nutteloze baantjes
Een van de gekke dingen hier: mensen die zogenaamd een baan hebben, maar in de praktijk weinig meerwaarde hebben. Is dit een erfenis van het communisme? Voorbeelden:
- Garderobevrouwtjes bij de universiteit. Ik geloof dat elk gebouw van universiteit beschikt over een eigen garderobe wat steevast wordt gerund door een paar lieftallige omaatjes. Ik heb vaak een beetje te doen met deze vrouwtjes als ik zie dat er vaak maar een stuk of 5 jassen hangen. Kunnen ze niet gewoon hier en daar wat kapstokken plaatsen?
- Controleurs in de bieb. Wat oudere mannen in zeer streng uitziende blauwe pakken die rondjes lopen in de bieb. Bij de in en uitgang staan ze ook, want je moet altijd in- en uitchecken met je UB-Chipkaart! Staan de hele dag hoofdzakelijk een beetje te niksen en leiden af van studeren.
- Poortwachters. Van de mannetjes die de hele dag in een wachtershuisje zitten voor een slagboom. Elk klein bedrijfje heeft er wel een.
Ethnische diversiteit
Dat is nu het gekke; die is er vrijwel niet. Aziaten zie je zo nu en dan nog weleens, maar zwarten bijvoorbeeld haast niet. Nog zeldzamer: moslima's (teminste, die zichtbaar moslim zijn). Ik denk dat ik misschien een stuk of tien hoofddoekjes in totaal heb gezien sinds ik hier ben aangekomen. Niet echt multiculti hier dus.
Reclame
Economisch is Polen redelijk booming en dat is aan de hoeveelheid reclame die je voor je neus geschoteld krijgt goed te zien. Het kruispunt waar ik vlakbij verblijf is omringd door enorme billboardposters die modeketens en mobiele telefoonabonnementen aanprijzen. Ik zal ze eens een keertje tellen; het zijn er belachelijk veel. Een ander irritant aspect zijn de flyermannetjes, die altijd bij de in- en uitgangen van metrostations of voetgangerstunnels staan en je dagelijks bedelven met nieuwe aanbiedingen voor:
- Prepaidabonnementen
- Taalcursussen Engels en Duits
- Sportscholen
- Laptopreparatieservices
Ik krijg bijna dagelijks dezelfde flyers in mijn handen gedrukt. Een beetje zonde dus..
Ik ga nu lekker een lang weekend tegemoet wegens Allerzielen, maar ik zal volgende keer een impressie geven hoe ik dit 'feest' ervaren heb. Tot later!
dinsdag 22 oktober 2013
4. Kleine update van week vier
Hai,
Kort Blogje ditmaal. Ik ben net thuis van colleges, moe en eigenlijk wil ik de hele avond series kijken. Aangezien ik niet meer van het weekend toe ben gekomen aan het verder schrijven van mijn blog, doe ik het nu maar even tussendoor.
Even een klein updateje wat ik van de week heb gedaan:
Colleges gevolgd (waaronder gepresenteerd vandaag over neoliberal institutionalism; ik had me vrijwillig aangemeld zodat ik tenminste weer van een presentatie af was, maar kwam er gisteren bij het bestuderen van de stof achter dat ik zelf nauwelijks begreep wat de essentie deze politieke gedachte was. Laat ik zeggen dat ik wel eens een betere presentatie heb gehad).
In de bieb gezeten. De UB van mijn uni is best relaxt met genoeg verschillende studieplekken. Mijn favoriet: de hoek waar men een rij zitzakken neer heeft geploft. Voor het doornemen van artikelen op papier ideaal. Wel dien je er rekening mee te houden dat de kans groot is dat je fatboy net iets te lekker je vorm aanneemt, waardoor de kans om in slaap te vallen reëel is. Ik heb genoeg mensen deze plek als Siestaruimte zien gebruiken. De UB heeft verder een grote mensa, een stuk of drie kleinere cafés en natuurlijk een Coffee Heaven; Polens eigen trotse ripoff van de Starbucks. Wat ook trouwens leuk is: het dak van de bieb wordt gebruikt als een botanische tuin. Lekker om 's zomers te hangen en van het uitzicht over Warschau te genieten.
Poolse lessen gevolgd. Mijn kennis is nog extreem basic, maar ik merk dat ik heeeel soms dingetjes op schrift of tijdens gesprekken tussen Polen begin te herkennen. Het gezelschap leerlingen is minimaal even bont als mijn studiegroep, met onder meer een Algerijn, een Turkse uit New York, een meisje dat Noga heet (ik weet nog steeds niet waar ze vandaan komt), een zekere Matthias die altijd als eerst de beurt krijgt (ook onbekende afkomst), drie Japanse meisjes, Mioko, Maoko en Kaoko (ofzo), en een 50 jarige lichtelijk enge Mexicaanse met zware rokersstem. Je krijgt per les weer een reeks nieuwe woorden en een paar algemene zinnetjes geïntroduceerd. De boel begint nu wel aardig op te hopen, dus tijd dat ik maar weer eens braaf woordjes ga leren.
Uitgegaan met de studiegroep afgelopen vrijdag. Eerste halte: de eerder in dit blog genoemde hipsterbar vlak bij mij in de buurt. Het was stervensdruk, dus we moesten genoegen nemen met de rookruimte. Na drie minuten konden mijn kleren het predikaat 'schoon' niet meer dragen. Een paar mensen van onze groep bleven de hele avond Heineken bier drinken in plaats van de goedkopere, lekkerdere en 10cl meer inhoudsvollere Poolse Pilseners. Dat begreep ik niet. Tweede halte: een studentenkaraokebar. Aan het gezelschap lag het niet, maar nee, niet aan te raden. Afgezien van het feit dat het eveneens bomvol was (we moesten ons met zn tienen in een zespersonennisje proppen, lekker knus!), was de muziek over het algemeen slecht. Op de een of andere manier had de Karaoke-Jockey besloten om na een reeks Poolse nummers over te gaan naar Heavy Metal. Drie knetterdronken Poolse gasten besloten met de microfoon extreem uit de maat mee te bleren. Toeval of niet; een kwartier later was het al aanmerkelijk rustiger in de bar. Derde etappe: club zo ongeveer tegenover 'mijn kamer' met foute gasten die continu iets teveel in de buurt wilden zijn bij de vrouwelijke helft van ons gezelschap, zodat wij mannen min of meer gedwongen waren om in een cirkeltje er om heen te gaan staan.
Volgende keer wil ik iets schrijven over vreemde Poolse gewoontes.
Do Widzenia!
Kort Blogje ditmaal. Ik ben net thuis van colleges, moe en eigenlijk wil ik de hele avond series kijken. Aangezien ik niet meer van het weekend toe ben gekomen aan het verder schrijven van mijn blog, doe ik het nu maar even tussendoor.
Even een klein updateje wat ik van de week heb gedaan:
Colleges gevolgd (waaronder gepresenteerd vandaag over neoliberal institutionalism; ik had me vrijwillig aangemeld zodat ik tenminste weer van een presentatie af was, maar kwam er gisteren bij het bestuderen van de stof achter dat ik zelf nauwelijks begreep wat de essentie deze politieke gedachte was. Laat ik zeggen dat ik wel eens een betere presentatie heb gehad).
In de bieb gezeten. De UB van mijn uni is best relaxt met genoeg verschillende studieplekken. Mijn favoriet: de hoek waar men een rij zitzakken neer heeft geploft. Voor het doornemen van artikelen op papier ideaal. Wel dien je er rekening mee te houden dat de kans groot is dat je fatboy net iets te lekker je vorm aanneemt, waardoor de kans om in slaap te vallen reëel is. Ik heb genoeg mensen deze plek als Siestaruimte zien gebruiken. De UB heeft verder een grote mensa, een stuk of drie kleinere cafés en natuurlijk een Coffee Heaven; Polens eigen trotse ripoff van de Starbucks. Wat ook trouwens leuk is: het dak van de bieb wordt gebruikt als een botanische tuin. Lekker om 's zomers te hangen en van het uitzicht over Warschau te genieten.
Poolse lessen gevolgd. Mijn kennis is nog extreem basic, maar ik merk dat ik heeeel soms dingetjes op schrift of tijdens gesprekken tussen Polen begin te herkennen. Het gezelschap leerlingen is minimaal even bont als mijn studiegroep, met onder meer een Algerijn, een Turkse uit New York, een meisje dat Noga heet (ik weet nog steeds niet waar ze vandaan komt), een zekere Matthias die altijd als eerst de beurt krijgt (ook onbekende afkomst), drie Japanse meisjes, Mioko, Maoko en Kaoko (ofzo), en een 50 jarige lichtelijk enge Mexicaanse met zware rokersstem. Je krijgt per les weer een reeks nieuwe woorden en een paar algemene zinnetjes geïntroduceerd. De boel begint nu wel aardig op te hopen, dus tijd dat ik maar weer eens braaf woordjes ga leren.
Uitgegaan met de studiegroep afgelopen vrijdag. Eerste halte: de eerder in dit blog genoemde hipsterbar vlak bij mij in de buurt. Het was stervensdruk, dus we moesten genoegen nemen met de rookruimte. Na drie minuten konden mijn kleren het predikaat 'schoon' niet meer dragen. Een paar mensen van onze groep bleven de hele avond Heineken bier drinken in plaats van de goedkopere, lekkerdere en 10cl meer inhoudsvollere Poolse Pilseners. Dat begreep ik niet. Tweede halte: een studentenkaraokebar. Aan het gezelschap lag het niet, maar nee, niet aan te raden. Afgezien van het feit dat het eveneens bomvol was (we moesten ons met zn tienen in een zespersonennisje proppen, lekker knus!), was de muziek over het algemeen slecht. Op de een of andere manier had de Karaoke-Jockey besloten om na een reeks Poolse nummers over te gaan naar Heavy Metal. Drie knetterdronken Poolse gasten besloten met de microfoon extreem uit de maat mee te bleren. Toeval of niet; een kwartier later was het al aanmerkelijk rustiger in de bar. Derde etappe: club zo ongeveer tegenover 'mijn kamer' met foute gasten die continu iets teveel in de buurt wilden zijn bij de vrouwelijke helft van ons gezelschap, zodat wij mannen min of meer gedwongen waren om in een cirkeltje er om heen te gaan staan.
Volgende keer wil ik iets schrijven over vreemde Poolse gewoontes.
Do Widzenia!
Abonneren op:
Reacties (Atom)